Maria Roosen (1957, Oisterwijk) exposeert van 1 oktober 2017 t/m 7 januari 2018 in Kunsthal KAdE in Amersfoort. In de solotentoonstelling VUUR toont zij nieuw en oud werk.
Maria Roosen maakt beelden, tekeningen, aquarellen en installaties in verschillende materialen waaronder eieren, citroenen, granaatappels, zeep, glas, wol en hout. Het maakproces, het vakmanschap en het ambachtelijke zijn voor haar even belangrijk als het uiteindelijke resultaat.
Verbeeldingskracht
In het grote oeuvre van Maria Roosen speelt vuur een wezenlijke rol, zowel letterlijk als figuurlijk. Het meedogenloze vuur dat zowel vormend als verwoestend kan zijn, maar ook een louterende kracht biedt voor zowel maker als beschouwer.
Maria Roosen breekt een lans voor de verbeelding. “Verbeeldingskracht maakt het leven een stuk aangenamer, plezieriger en meer draaglijk. Verbeelding is nodig om het leven te begrijpen.” Zij beschouwt haar beelden als ‘Tools for Feelings’. Het zijn gebruiksvoorwerpen, bedoeld om gevoelens weer te geven, die gedachtes oproepen bij onderwerpen als groei, bloei, vruchtbaarheid, liefde en dood.
Widow I en II
Afgelopen jaar heeft Maria Roosen gewerkt aan ‘Widow I’ en ‘Widow II’: twee levensgrote sculpturen uit zware boomstammen. De jaarringen van ‘Widow I’ kregen verschillende kleuren.
De huid van ‘Widow II’ is zwartgeblakerd. Zwart als de kleur van de diepste verdriet, het rouwen en het kwade. Zwart is het ontbreken van alle licht. Zwart als resultaat na een vuur, zoals in de brandende Doornenbol van bramentakken in Roosen’s film uit 2000 die ook op de tentoonstelling te zien is.
Glazen bouwstenen van het leven
Onderdeel van de tentoonstelling zijn de ‘glazen bouwstenen van het leven’ – zoals Roosen ze zelf noemt – die zijn uitgevoerd in alle kleuren die in de glasblazerij mogelijk zijn; van Pflaumenblau tot Irisgold van Opalflieder tot aan Dunkelheliotroop, van Granatrot tot Elfenbein. In de tentoonstelling zijn al deze namen – als een gedicht – te lezen op de vloer van de grote zaal.
Maria Roosen over het maakproces: “Bij het maken leer ik iedere keer weer en het inspireert me zeer: ik zie dingen ontstaan die je nooit van te voren kunt bedenken. Het zijn bijzondere ontmoetingen met het idee, met het ontwerp of met de glasblazer die al zijn ervaring en eigen handschrift inbrengt, waarbij het geheel meer wordt dan de som der delen. Als het goed gaat voelt het proces aan als ‘making love’. Het gaat soms ook niet goed, dan ontbreekt de concentratie of ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel.”
